MEHMET MURAT BEKDİK Sorumlu Yazı İşleri Müdürü Editor-in-Chief Bugün dünya çapında tüm politik kurumlar ve partiler derin bir meşruiyet bunalımı içindedirler. Birleşmiş Milletler’in geçen yıl demokrasi konusunda şimdiye kadar yapmış olduğu en kapsamlı kamuoyu araştırması sonucunda, BM’e üye ülkelerin yurttaşlarının üçte ikisi hükümetlerinin kendilerini temsil ettiğine inanmamaktadır. ABD’de bu oran %62’dir. Bu meşruiyet krizi yapısal ve teknolojik sorunların birleşmesiyle oluşmaktadır. Teknolojik ve ekonomik değişime yol açan nedenlerin küresel olması yapısal sorunu oluşturmaktadır. Bu sonuç, hükümetlerin gelişmelere ayak uydurabilmeleri için hızla kendilerini yeniden yapılandırmaları ve yeni yönelimler benimsemeleri gerektiği anlamına gelmektedir. Ancak, siyasi partiler ve hükümetler çaresizlik içinde, küresel düzeyde hareket edebilir halde kalmak için çabaladıkça yurttaşlarının ihtiyaçları ile ilgilenemez duruma gelmektedirler. Böylelikle hükümetlerin etkinliği azalmaktadır. AB ülkelerinin hükümetlerini örnek aldığımızda, en-sesinde küresel finansal piyasalar, Avrupa Merkez Bankası ve euro boza pişirirken bu hükümetler ekonomik alanda ne kadar etkin davranabilmektedirler? Uluslararası finans piyasalarının ciddi bir şekilde kontrol edilememesinden dolayı, bu piyasalar küresel bir otomata dönüşmüştür. Dolayısıyla, bugün asıl sorun, ekonomik gücün siyasi sistemi ele geçirmesinden değil, siyasetin ekonomiye müdahale etme gücünün azalmasından kaynaklanmaktadır. Tüm bu gerçeklerin ışığı altında, bugün Türkiye’de Irak, Kıbrıs, AB gibi ülkemiz için hayati önem arz eden olayları değerlendirirken, Kasım 2000 ve 21 Şubat 2001 ekonomik krizlerinin ve bu krizlerin 22 Milyar Dolarlık faturasını ödeyen IMF ile süregelen Katolik evliliğimizin, bunu takip eden ABD-Irak Savaşı’nın ve bu savaşın yarattığı ABD-Türkiye tezkere krizinin, bu krizin arkasından gelen yeni dünya miladı sayabileceğimiz 11 Eylül dehşetinin, yine bu dehşetin Türkiye-ABD ilişkilerinde yarattığı müspet yönde mecburi değişiklik gereksiniminin, küresel terörün artık bir 3. Dünya Savaşı boyutuna erişmesi sonucu yeniden izayn edilen AB-Türkiye ilişkilerinin, yadsınamaz bir gerçek olarak karşımızda duran yüklü iç ve dış borç stokumuzun bugün ne ifade ettiğini ve gelecekte ne ifade edeceğini siyasilerimizin bir kez daha değerlendirmesinde yarar görüyorum. Today, all political institutions and parties around the world are experiencing a deep legitimacy crisis. According to the results of the most comprehensive public opinion poll about democracy conducted by the United Nations last year, two thirds of the citizens of the UN member states do not believe that their governments represent them. This ratio is 62% in the USA. This legitimacy crisis is the outcome of the combination of structural and technological problems. The global nature of the factors that lead to technological and economic changes creates the structural problem. This spells that in order for the governments to be able to adapt to these developments, they have to restructure themselves rapidly and adopt new orientations. However, the more the political parties and the governments desperately strive to sustain their global mobility, the more they become disinterested in the needs of their citizens. Thus, the effectiveness of the governments dwindles. When we take the EU governments as a precedent, how effective can these governments be in the economic field when the global financial markets, the European Central Bank and the euro are distressing them continuously? Since the international financial markets cannot be reined, these markets have turned into a global automatic vending machine. Therefore, the main problem today does not stem from the fact the economic power seizes the political power but that the intervention capability of politics to economy diminished. In light of all these facts, while considering issues of critical importance for our country like the developments in Iraq, Cyprus, the EU, we should also take into account our inveterate marriage with the IMF who paid for the 22 million-dollar cost of the November 2000 and 21 February 2001 economic crises, the USA-Iraqi war and the parliamentary motion crisis induced by the war, the September 11 disaster which can be hailed as a new Year Zero for the world and the subsequent compulsory positive atmosphere created for the relations between Turkey and the US, the re-designation EU-Turkey relations as a result of global terrorism reaching the scale of a 3rd World War and the excruciating domestic and foreign debt stock which is blocking our way. I urge our politicians to take stock of what all these developments mean today and what they will come to mean in the future.