   |
Belgian Ambassador Belçika Büyükelçisi Secretary General Notes on Turkey's accession to the EU, From modern to post-modern. This phraseology has of course been used before, and I borrow it specifically from Robert COOPER's ÒThe Breaking of the Nations, Order and Chaos in the 21st CenturyÓ. What it basically means is whether the modern secular nation-state of Turkey, that Turkish Republic which fought itself into existence after the first World War, amidst enormous human and material sacrifices, under the guidance and leadeship of Mustafa Kemal is ready to join what is nowadays called the most advanced post-modern structure. By doing that, teh modern nation state Turkey will have to give up, on a voluntary basis, significant portions of its severignity, and by doing that, will allow itself to be ruled and overruled very regularly by the transnational or supranational authority it has accede to various degrees, limitations on the power of the sovereign state are almost as old as the sovereign state itself-obligaitons deriving from international agreements are commonplace since many centuries. But those agreements usually resulted from wars and reflected a temporary balance of power. In a more systematic way, since the congress of Vienna in 1815, an early multilateral exercise, a concer of the main European powers of that time redesigned the map of Europe after the Napoleonic wars and decreed principles to assure the peace and stability of the continent. 15 years later, as a result of revolutionary activity all over Europe, Belgium itself was allowed into existence, though with limitations on its foreign policy. Neutrality was imposed and guaranteed by the great powers of that day. This statute held until the 1st World War remodeled Europe. The Ottoman Empire had by that time become the sick man of Europe, and lost many wars and most of its territory on this side of the Bosphorus; these beautiful straits and this strategic city itself, being the object of many envies and treaties. The suicidal wars of 1914 to 1945 destroyed both the European balance of power in its traditional sense, and also the European empires. What happened after 1945 however was not so much a radically new system as it was the concentration and culmination of the old one, with difficult players:The U.S.A. versus the U.S.S.R. The old multilateral balance of power in Europe was replaced by a bilateral balance of terror worldwide. Behind this, and this was really new, lay nuclear weapons. The acute element of mutually assured absolute destruction in case od an absolute war as the 2 World Wars had been, led to a certain stability, or orderliness. And yet the Cold War was not built to last. Although stable (but costly) in military terms, it lacked legitimacy as a system. The two sides rejected the division of the world into two groups, and wanted both to triumph. The end of the Cold War, with the collapse of the Soviet-Union, has brought not only the rearrangement of the international scene, but also domestic change. Those changes have not been imposed by occupying forces, but were introduced by the willing to the willing. Democracy , the victorious idea in the Cold War, at the same time destroyed the former Russian Soviet Empire, the last one in Europe. Parts of all the former European empires returned to the pre-modern world, where the state no longer fulfills the criterion of having the legitimate monopoly on the use of force, and is partly taken over by non-state actors. The former Belgian possesions in Central-Africa are one of the many examples on a list that seems to grow longer every day, in Africa, but also in the America's and in Asia, not to mention parts of the Balkan and Russia. But the imperial urge is dead in the countries most capable of imperialism. Land and natural resources (with the exception of oil, and possibly of water in the future) are no longer a source for the most technically advanced countries. Governing people, especially potentially hostile ones, is considered a burden. Everybody avoids paying the costs of saving distant countries from ruin. Because nobody sees the point of empires, we have often chosen chaos. We have returned again to a Ôterra nullius' in some parts of the planet for the first time since the 19th century. All that is eventually done is that when those non-state actors became too dangerous for the established states to tolerate, a temporary defensive imperialism occurs, avoiding to establish a permanent control over vanquished territory. For the modern state, the ultimate guarantor of security is force. It is not that might is right, but that right is not particularly relevant. Thinking about international relations in that way still dominates. The United Nations as originally conceived represent an attempt to establish law and order within the modern state system. The U.N.-Charter emphasises state sovereignity on the one hand, and aims to maintain order by force as a last resort. If powerfull new states emerge (China, India), it is possible that we shall see a new imperialism. Religious fervour has often been a rallying force in empire-building, and Islam might again become such a force. But if it does, it seems more likely to affect the pre-modern world, not the modern. In the post-modern world, the state system has been collapsing too, but not towards the chaotic pre-modern world, instead towards greater order. Post-modern Europe, developed after the 2nd World War, formally begins with the treaties establishing European communities, constantly reinforced ever since by other treaties, such as the treaty on conventional forces in Europe (CFE Treaty). The organisation for security and cooperation in Europe (OSCE) aspires to the post modern. the post-modern system does not rely on balance, nor does it emphasize sovereignty. The European Union is a highly developed system for mutual interference in each other's members domestic affairs, right down to beer and chocolates. Mutual transparency is the key to this. Between its members, all participating out of their free will, the distinction between domestic and foreign affairs begins to break down. mutual or common surveillance in various fields (food, safety, state subsidies, budget deficits, competition rules) is common place and extends wherever the need for it is felt. The judgements of the European Court in Luxembourg , as well as the European Court of Human Rights, are accepted as final. Borders are increasingly irrelevant. The list of post-modern institutions is not limited to Europe alone. The IMF, the OCDE, The Non-proliferation Treaty and The International Atomic Energy Agency (IAEA) are (incomplete) attempts to advance along the post-modern path, so is the convention on torture, allowing challange inspections of persons without warning, and the international Criminal Court. In the post-modern world, Machiavelli's ÔRaison d'Etat' has been replaced by a moral consciousness that not ony applies to internaitonal relations, but also to domestic affairs. Security no longer depends on balance. This system is able to incorporate large and potentially powerful states. Europe now consists of states that are no longer governed by territorial. imperative... Turkey has been part of some of the institutions that belong to post-modern system, as well as NATO. To go further along this path of openness, transparancy and transfer of sovereignty that is part of it, is no easy task. And Turkey so far has a history of nation-state-ness in very strong terms, as can be expected, given its recent birth of only 81 years ago. The question whether Turkey is really ready for the post-modern has to come from Turkey itself, once negotiations start. In any case, the post-modern state, which lies at the heart of the post-modern international order is more pluralist, more complex, less centralised, and above all, values the individual, which explains its unwarlike character. War is essentially (if need be) a collective decision and activity, and therefore less easily engaged at. Individual welfare replaces collective glory as the dominant theme of national life. I sincerely hope and wish Turkey will be able to adhere in a foreseeable future as a full member of the European Union, of which it has signed already the constitution. By doing that, Turkey wil transform itself from a modern state to a post-modern state, since only this kind of state is capable of becoming part of a post-modern system. I have no doubt this is what Mustafa Kemal ATATÜRK would aspire to if he would live to-day. Mustafa Kemal'in önderliğinde Birinci Dünya Savaşı'ndan galip çıkarak varlığını sürdüren Türk milleti şimdi de AB'ye katılarak Robert COOPER'ın ifadesiyle modernden post moderne geçmeye hazırdır. Bunu yaparak bağımsızlığının bir bölümünden kendi rızası ile vazgeçecek, uluslarüstü kurumlarca ve uluslararası anlaşmalar gereğince yönetilmeyi bir bakıma kabul etmiş olacaktır. Ancak bu anlaşmalar genellikle savaşlardan sonra imzalanmışlardır ve geçici bir güç dengesini temsil ederler. Başka bir deyişle Napolyon Savaşları'ndan sonra Avrupa'nın güçlü devletleri 1815 Viyana Kongresi'nde kıtada barış ve istikrarı sağlamak için Avrupa haritasını yeniden çizmişlerdir. 15 yıl sonra, Avrupa'da sivilleşme değişimlerinin sonucu olarak, Belçika'ya sınırlı dış ilişkilerle de olsa varolma izni verilmiştir. Günün süper güçlerince milliyetçilik beslenmiş ve bu Birinci Dünya Savaşı Avrupa'yı yeniden yapılandırana kadar sürmüştür. Bu tarihlerde Osmanlı İmparatorluğu hasta adam olarak pek çok toprak ve savaş kaybetmiş, Boğazları içinde bulunduran bu güzel ve stratejik öneme sahip şehir pek çok kıskançlıklara ve anlaşmalara konu olmuştur. 1914'ten 1945'e kadar olan yok edici savaşlarla Avrupa güç dengesi ve Avrupa imparatorları yok olmuştur. Ancak yerine gelen tablo da çok farklı değildir. 1945 den sonra A.B.D. S.S.C.B. ile karşı karşıya gelmiş ve Avrupadaki çok güçlü denge iki güçlü terörizme dönüşmüştür. Bunun arkasında nükleer silahlanma vardır. 2. Dünya Savaşı gibi bir savaşta her iki tarafın da elinde kesin yok etme gücüne sahip silahların olması belirli bir istikrar ve düzene neden olmuştur. Ancak soğuk savaş bir sistem olarak meşruluktan yoksundu. Her iki taraf da dünyayı iki eşit güç arasında bölmek yerine tek başlarına lider olmak istediler ve sonuçta Sovyetler'in çöküşü ile hem uluslararası hem de yerel sahne tekrar değişti. Soğuk savaşın muzaffer fikri olan demokrasi, Avrupa'da son olan Sovyet İmparatorluğunu'da yıktı. Eski Avrupalı imparatorlukların parçaları, devletin gücü elinde bulundurma meşru tekelini devlet dışı kurumlara devrettiği modern dünya öncesi duruma döndüler. Belçika'nın Afrika'nın bazı bölgelerindeki, Amerika'nın Asya'da Rusya'nın Balkanlar'daki toprak sahipliği iyi bir örnektir. Ancak imparatorluğa en yatkın olan ülkelerde imparatorluk şevki ölmüştür. Gelişmiş ülkeler için toprak ve doğal kaynaklar artık önem arz etmemektedir. İnsanları, özellikle dost olmayanları yönetmek bir yük olarak görülmeye başlandı ve herkes uzak bölgeleri yıkımdan korumanın maliyetinden kaçınmakta. 19. yüzyıldan bu yana ilk defa gezegenin bazı yerlerinde Òterra nullisÓ (sahipsiz topraklar) e geri döndük. Sadece bu devlet dışı aktörler dayanılmaz hale geldiklerinde mağlup olunan topraklarda kalıcı bir iktidar kurmaktan kaçınan geçici bir savunma imparatorluğu meydana çıkıyor. Modern devlet için güvenliğin en önemli koruyucusu güçtür. Uluslararası ilişkilerde bu görüş hala kabul görmektedir. Birleşmiş Milletler modern sistemde hukuk ve düzeni kurma teşebbüsünü temsil eder. BM üyeleri bağımsızlıklarını korurlar ve birlik gücü son koz olarak elinde tutar. Yeni güçlü devletlerin ortaya çıkması ile yeni imparatorlukları görebiliriz. Dini nedenler hala imparatorlukların kurulmasında etkin rol oynamaktadırlar ve İslam bu tür bir itici güç olabilir. Post modern dünyada da devlet sistemi çökmektedir ama modern öncesi döneme değil daha iyi bir düzene doğru ilerlenmektedir. 2. Dünya Savaşı'ndan sonra biçimlenen post-modern Avrupa, CFE (Avrupa konvensiyonel güçler anlaşması) gibi Avrupa bütünlüğünü sağlayan anlaşmalarla yapılanmıştır. Daha iyi bir düzene doğru ilerlenmektedir. Post modern sistem ne dengeye dayalıdır ne de bağımsızlığı vurgular. Avrupa Birliği üyeleri çikolatadan kahveye kadar pek çok konuda birbirlerinin iç işlerine karışırlar. Bunun için de karşılıklı şeffaflık gereklidir. Kendi rızaları ile bir araya gelmiş olan taraflar arasında iç ve dışişler kavramları birbirlerinden kesin sınırlarla ayrılmazlar ve birçok alanda karşılıklı veya ortak denetimler ihtiyaç duyulan her alanda gerçekleştirilmektedir. Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi'nin ve Lüksemburg'daki Avrupa mahkemesinin kararları kesindir ve sınırlar kalkmaktadır. Post-modern kurumlar sadece Avrupa'ya ait değildir. IMF, OCDE, IAEA (uluslararası atom enerjisi kurumu), işkenceyi önleme konvansiyonu vb. post-modern ilerleme çabalarıdır. Post-modern dünyada güvenlik artık dengeye dayalı değildir ve sistem daha büyük ve potansiyel olarak daha güçlü devletler yaratmaktadır. Avrupa artık toprağa dayalı imparatorluklarla yönetilmemektedir. Türkiye NATO gibi post modern sisteme dahil bazı kurumlarda yer almaktadır. Açıklık, şeffaflık ve hakimiyet devri gerektiren bu yolda daha da ilerlemek kolay bir iş değildir. Ve Türkiye'nin üye devletlik geçmişi 81 yıl öncesine dayanmaktadır. Görüşmeler başladığında Türkiye'nin post-modernliğe hazır olup olmadığı sorusu önce Türkiye'den gelmelidir. Her halükarda post modern uluslararası düzenin temelinde yatan post modern devlet daha çoğulcu, daha karmaşık, daha az merkeziyetçi ve hepsinin ötesinde bireye daha çok değer veren bir devlettir ve savaş karşıtı tavrını savaşın Ğeğer gerekliyse- toplu bir karar sonucu olması gerektiğine inanır. Ulusal hayatın baskın görüşü olarak bireysel refah toplumsal zaferin üzerinde tutulmaktadır. Türkiye'nin yakın zamanda kuruluşuna imza atmış olduğu Avrupa Birliği'ne kabul edilmesini diliyor bunun gerçekleşeceğini umut ediyorum. Ancak bir post-modern devlet post modern bir sistemin parçası olabileceğinden bunun gerçekleşmesi ile Türkiye post modern bir ülke olacaktır. Mustafa Kemal ATATÜRK'ün de eğer yaşasaydı bunu isteyeceğinden eminim. |